Trijnie en haar man wonen dichtbij de locatie Eastwei, een intensieve zorg- en woonlocatie in Oppenhuizen. Het echtpaar geniet van het contact met de bewoners.
Wij wonen op een doodlopend stukje landelijk gelegen buurtschap. Dorp door, brug over, einde van de wereld en zie daar: ons huis. Aan het water dat dan weer wel. In het begin van onze straat staat een woonzorgboerderij van Philadelphia waar mensen met een lichte verstandelijke beperking wonen. Regelmatig zien wij dan ook bewoners voor ons huis langs wandelen, vaak met een begeleider en soms alleen.
Eieren
Vorig jaar stond daar er een kraampje bij de weg. Het assortiment was niet groot maar de zelfgemaakte frutseltjes waren duidelijk met liefde gemaakt. Het was het ruw houten bordje met daar, in onregelmatig handschrift, ‘EIEREN’ op gekalkt dat ons in de fietsremmen deed knijpen. Een breedgebouwde bewoner (wij noemen hem thuis altijd ‘de milieuman’ omdat hij vaak met een grijper en een plasticzak rommel uit de bermen haalt) stond naast de kraam te glunderen. Het was ons direct duidelijk: hij was de baas van de zaak.Alle hebbedingetjes waren voorzien van een duidelijk prijssticker, alleen op het eierdoosje ontbrak deze plakker. Op mijn vraag wat wij voor deze tien eieren moesten betalen haalde hij zijn schouders op. Hij wist het niet. Mijn man bracht uitkomst: ‘Zullen we er dan maar € 2,50 van maken?’ Handjeklap en de deal was gesloten.
Terugwuiven
Thuis kwam de verrassing, want bij het openmaken van het eierdoosje bleken er geen tien maar zes eieren in te zitten. Wij hebben er even hartelijk om gelachen en denken dat er in ‘de milieuman’ een goede handelaar schuil gaat.Dit voorval schoot mij vorige week ineens weer te binnen toen ik - staande bij het keukenraam - een vrijwilliger van Philadelphia een man in een rolstoel zag voortduwen. De begeleider had door het onstuimige weer geen oog voor de omgeving. De man, die meer in de rolstoel hing dan zat, had dat wel al was het op het laatste nippertje. Want toen ze ons huis bijna voorbij waren gerold keek hij nog even op en haakte zijn blik in de mijne. Langzaam tilde hij zijn hand, ter groet, ietsjes omhoog. Terwijl ik terugwuifde wisten wij beiden: ‘Wij zijn vandaag gezien, wij doen er toe. Hoe simpel kan vriendelijkheid zijn’.